واژهی ناب
از همانروز که سهراب نوشت
واژه را باید شست
با تبسم، با اشک
با تن بیلک یک شعر ویک رنگِ سفید
از همانروز به شیرینیِ یک نمره بیست
وبه شفافیت کودکی از دیدن یک بادکنک
همهی قدرت احساسم را
همهی سهم خودم را از رنگ غروب
همهی فهم خودم را از واژهی ناب
روی این وسعت محدود دفاتر دارم
............
گاهِ اندوه به خود میگویم
اگر این وسعت محدود مراخشک کند
با چه فریاد کنم
همه احساس زوالی که درونم ماندهاست
دراین دغدغه بودن ونبودن،