نمایش کرونوس روایتی از زوال بشر در یک تاریخ سه‌هزارساله است که برای حفظ بقا (و دریک مفهوم کلی خودخواهی و ترجیح خود بر دیگری) دست به هر کاری می‌زند. زمان و مکان (و حتی جنسیت) در این روایت متغیر است. انگار نوع بشر در تصور خودش حرکتی روبه‌جلو دارد و برای حفظ خود و زندگی‌اش تلاش می‌کند غافل از این‌که در یک محدوده‌ی دایره‌وار دچار تکرار و سردرگمی است و برخلاف تصورش هیچ درک و کنترلی بر زمان و مکانش ندارد.

مفهوم زمان از پیچیده‌ترین مفاهیم در تاریخ اندیشه‌ی بشري است. مارتین هایدگر در مقاله‌ی مفهوم زمان می‌گوید، طبیعت در هرروزگی به‌طور مداوم اتفاق می‌افتد یعنی تکرار می‌شود. رویدادها در زمان وجود دارند اما زمان ندارند بلکه به‌طور گذرا و عبورکننده از رهگذر یک اکنون رخ می‌دهند. این زمان اکنونی فرجام یک دوره است.

از این منظر و بر اساس دیدگاه هایدگر در نمایش کرونوس همه اتفاقات از آینده‌ای بی‌انتها به گذشته‌ای بازنیامدنی رخ می‌دهند. دو مورد برگشت‌ناپذیری و شبیه‌سازی بر نقطه اکنون وجود دارند. زمان شیفته‌وار دنبال گذشته می‌دود. همگن‌سازی همسانی زمان با فضا (مکان) است و زمان در اکنون واپس رانده می‌شود. قبلاً و بعداً ضرورتاً پیش‌تر و دیرتر نیستند. اموری در ردیف ارقام که بعد یا قبل از خود هستند هم نیستند. ارقام پیش‌تر و بعدتر ندارند و ابداً در زمان نیستند.

کرونوس با سه آموزه‌ی کلیدي فلسفه‌ی هگل یعنی مکان، کاتارسیس و روح نیز همبسته است. در کرونوس مکان، زمان می‌شود؛ یعنی وجود مکان به‌مثابه زمان (توالی اکنون‌ها) معین می‌شود. زمان به این معنا کاتارسیس به شهود درآمده است که حرکت دیالکتیکی روح در آن رخ می‌دهد و شباهت زمان- به‌مثابه اکنون‌های تهی و انتزاعی- و روح - به‌مثابه مفهوم- روح را قادر به نفی زمان می‌سازد.

 

از بحث محتوا که بگذریم بازی‌ها، طراحی صحنه، موسیقی از دیگر عناصر قابل ستایش نمایش کرونوس هستند.

خوشحالم از دیدن این نمایش... به نظر من وقتی روایت این نمایش با اتمام آن برای مخاطب تمام نمی‌شود و ذهن او را درگیر محتوای تودرتویش می‌کند، یعنی کرونوس یک اثر نمایشی موفق است.

آزیتا رصافی

نمایش کرونوس هر روز ساعت 19:15 عمارت نوفل‌لوشاتو- سالن یک

نویسنده و کارگردان: علی صفری

بازیگران: حسین منفرد، میلاد آریافر، ابراهیم ناییج، کوروش شاهونه، علیرضا گلدهی، امیرعلی گودرزی و رها حاجی زینل

تهیه کننده: سعید صفرپور، سید سالار موسوی

مشاور کارگردان: مهیار ایسوند

طراح صحنه: سولماز غفاریان

طراح لباس: متین کی‌منش

طراح گریم: نسرین آجرلو

طراح نور: علی صفری

طراح تیزر: مهیار بهمنش

طراح گرافیک: امین قنبری

طراح موشن گرافی: محسن حسینی

طراح جلوه‌های ویژه میدانی: شاهین فتحی

موسیقی: گروه سایرنس

طراح موسیقی: رها حاجی زینل

تنظیم موسیقی: سید پیام حسینی

نوازندگان: اشکان حشمتی (کوبه‌ای)، علی قاسمی (گیتار الکتریک)، کاویان میثاقی (ویولن)، ثمین پورآذر (ویولن سل)، علی جنابی (پیانو)

خوانندگان وکال: سید پیام حسینی، میترا کرمی، رها حاجی زینل

مدیر اجرایی: رهام سلطانی

عکاس: رضا جاویدی

دستیار کارگردان: نسترن سیف

منشی صحنه: شهرزاد محمودی

مدیر صحنه: محمد امین فرج خواه

ساخت آکسسوار: علیرضا محمودی، رهام سلطانی

مجری گریم: سحر صالحی

دستیاران گریم: آذین پورزندی، مصطفی امانی

دستیاران صحنه: احمدرضا مقصودی، امیر حسن تیموری، مجید قفلی

تبلیغات مجازی: گروه جارچی